روز ما

بیست و دوم بهمن روز ماست ما كه ازكودكي با تازيانه بي رحم تحقير و تبعيض آشناييم ما كه فقر مادي وشكنجه روحي را به علت فرمانروايي مشتي دغل و درغگو تحمل كرده ايم ما كه از پس هر درد گفته ايم ( يا ابا تيمار اندكي شادي ببايد ) و پاسخ مان توهين بوده است وكتك
اينك نيز به راهمان ادامه خواهيم داد . راهي متفاوت با راه چماقداران و آدمكشان حرفه اي كه جنايت پيشه و قتل روش زندگي شان است
بیست و دوم بهمن روز ماست ما پيروان آرماني پيروز و شكست ناپذير( آرمان آزادي ) در روزمان به ميدان مي روييم تا آيندگان سرزميني را كه از دست ما به امانت مي گيرند سرزميني باشد شاد ، شايسته زندگي و ازاد از ستم و آباد از داد
ايراني بي دروغ بي گرسنگي و بي دشمن و دشمن تراش
بیست و دوم بهمن روز ماست روزي كه چند تن از ما با او خواهيم رفت روزي كه خون گرم وجوان مان بر سنگفرش هاي غول مهربان تهران ريخته خواهد شد روزي كه ارمان مان آزادي برجاي و استوار به پيش خواهد رفت
نمي دانم آن روز به خانه برخواهم گشت يا در زمان خواهم ماند به همين صورت نمي دانم طعم گلوله را در مغز و در قلب ودر.... و
باز نمي دانم هنگامي كه ماشين از روي آدمي رد مي شود درد تا چه حد است همانطور كه همانند همه نمي دانم دم آخر چگونه دمي است
اما من اگر به خانه برگشتم اين را فراموش نمي كنم كه خواهان اجراي عدالت در مورد قاتلان همراهانم باشم